திருக்குறளில் சைவ சித்தாந்தம்-

திருக்குறளில் சைவ சித்தாந்தம்-

மனைவி=கணவன். வசதி வாய்ப்புகள் ஆகியவற்றில் மனநிறைவு கொள்வதில்லை. ஏதோ ஒன்றினை மனிதன் தேடிக் கொண்டே இருக்கிறான். முடிவில் அவைகளை அடைந்தானா எனில் அது கேள்விக்குறியே. இந்நிலையில் வாழ்க்கையில் அவனுக்கு ஏற்படும் தடைகள், அவற்றைத் தாண்ட அவன்படும் துன்பங்கள் எண்ணிலடங்கா.

.உலகில் வாழும் மக்களுக்கு வாழும் வகையினை உணர்த்த, வழிகாட்ட உதவும் ஒரே நூல் திருக்குறள் எனில் மிகையாகா. உலக உயிர்களை உய்வு பெற வைக்கும் சமயம் சைவமே என்பதும் சான்றோர் முடிவாம். எனவே “திருக்குறளில் சைவ சித்தாந்தம்” என்ற தலைப்பில், சைவ சமயத்தின் மேன்மை, சித்தாந்தம் என்பதன் பொருள், திருக்குறளில், சைவ சித்தாந்தக் கருத்துக்கள் பொதிந்துள்ள பாங்கு ஆகியவைகளைப் பற்றி ஆய்வதே இக்கட்டுரையின் நோக்கமெனலாம்.

சைவசித்தாந்தின் தொன்மை: “சைவம் வரலாற்றுக்கு முற்பட்ட சமயம். அஃது ஆரியர்கள் இந்தியாவிற்குள் வருவதற்கு முற்பட்ட காலத்திலிருந்தே வழக்கில் இருந்து வந்திருக்கிறது” என்று ஜி.யு.போப் அவர்கள் குறிப்பிடுகிறார். கிறிஸ்த்து பிறப்பதற்கு மூவாயிரம் ஆண்டுகட்கு முன்பே சிவ வழிபாடு இருந்திருக்கிறது என்று சர்.ஜான்மார்ஷல் அவர்கள் கூறுகிறார். மேலும் யூதமதம் கி.மு. 1500-1200,ஷிண்டோமதம் கி.மு. 660, சமணம் கி.மு. 599, பௌத்தம் கி.மு. 560, கான்பூஷியஸ்கி.மு. 551, கிறித்துவம் கி.பி. 4, இசுலாமியம் கி.பி. 570, சீக்கியம் கி.பி. 1469 (1977– ஜீன் மாத திருக்கோயில் இதழ்) தோற்றுவிக்கப்பட்டது என்ற கூறுபவர்கள் சைவசமயம் எந்த ஆண்டு தோற்றுவிக்கப்பட்டது என்று வரையறுக்க முடியாத தொன்மையான மதம் என்கின்றனர்.

சங்ககாலசைவம் : கி.மு. 2500 – கி.; பி. 100 வரை, முச்சங்கம் இருந்தமையை வரலாற்று ஆசிரியர்களும் ஒப்புக் கொள்வர். இதுபோலவே சங்க நூல்களிலும் சிவனைப் பற்றிய குறிப்புகள் காணப்படுகின்றன. எடுத்துக்காட்டாக.

“ஈர்ஞ் சடை அந்தணன்” (கலி – 38)  “முக்கண்ணான்” (கலி – 2)  “கறை மிடற்று அண்ணல”; – (புறம ; 55.)  என்ற அடிகளைச் சுட்டலாம். மேலும் பரிபாடல் 8, புறம் 166, ஐங்குறுநூறு கடவுள்  வாழ்த்துப்பாடல், கலி 81, புறம் - 198, அகம் - 181 போன்ற பாடல்களிலும் சிவனைப்  பற்றிய குறிப்புக்கள் காணப்படுகின்றன. சிவபெருமான் செய்யும் ஐந்தொழில்களைச்  சைவசித்தாத்தம் குறிப்பிடுகிறது.  இதனையே,

“எல்லா உயிர்க்கும் ஏமம்” புறம். (கடவுள் வாழ்த்து)

“கொடுகொட்டி ஆடும் கால”; கலி. (கடவுள் வாழ்த்து)

என்று குறிக்கிறது. மேலும் சிவபெருமானின் பண்புகளையும் சுட்டிக் செல்கிறது  தொல்காப்பியம்.

“வினையின் நீங்கி விளங்கிய அறிவின் முனைவன்
கண்டது முதல்நூல் ஆகும்” (பொருள். 640)

சங்கமருவிய கால இலக்கியமான சிலப்பதிகாரத்தில் (5-169) (11-128) (40-41)(23-91) மணிமேகலையில் (1-54) சிவபெருமானின் (சிவாயநாம) என்ற அஞ்செலுத்துமந்திரம் பற்றியும், சிவ வழிபாட்டினைப் பற்றியும் சுட்டிச் செல்வதைக் காணலாம். கி.பி.600 முதல் கி.பி. 1200 வரையுள்ள காலம் சைவ சமயத்தின் பொற்காலம் எனலாம்.

.சிவம்: சிவம்என்றசொல்செம்மையடியாகப்பிறந்தது. செம்மைஎன்பது நன்மை, நேர்மை, சிறப்பு, மங்கலம், சுகம்என்கிறபண்பினையும்செந்நிறம் என்ற நிறத்தையும்குறிக்கும்ஒருசொல். ‘சி’ என்ற எழுத்து இறைவனின் கடந்து நிற்கும்  இயல்பையும், ‘வ’ என்றஎழுத்துஇறைவனில்கலந்துநிற்கும். இயல்பையும் குறிப்பதால் கடவுள் என்ற சொல்லுக்குச் சிவம் என்பதே பொருளாகும். என்ற திரு.கு.வைத்தியநாதன் அவர்களின் கருத்தை இங்கு எண்ணுகிறோம். (சைவசமயவரலாறும்-பன்னிருதிருமறைவரலாறும்.ப.10)
சிவனைவழிபடும்சமயம்சைவம்என்றும், அந்தசமயத்தின்அடிப்படையில் உருவானசாத்திரங்கள்ஃநூல்கள்சைவசித்தாந்தசாத்திரங்கள்எனவும் வழங்கப்படுகிறது. “தொல்சமயநிலையிலிருந்துபடிப்படியாகப்பலவளர்ச்சி நிலைகளைப்பெற்றுவந்தசைவசமயமானதுஆகமங்களைஅடிப்படையாகக்  கொண்டு, மெய்யின் கோட்பாடாக வளர்த்தெடுக்கப்பட்ட போது       தோன்றிய தே சைவ சித்தாந்தம்” என்கிறார் கலாநிதினு.யுமலர் (இரண்டாவதுஉலகஇந்துசமயமாநாட்டு மலர்ப.21). சித்தம் + அந்தம்ஸ்ரீசித்தாந்தம்என்றாகும். சித்தம் என்ற சொல் நிலை நிறுத்தப்பெற்றஉண்மைஎன்றும், அந்தம்என்பதுமுடிவுஎன்றும்பொருள்தரும்.
இவ்விரண்டுசொற்களும்இணைந்துநின்றுமுற்றமுடிந்தமெய்யியல்கொள்கை என்னும்கருத்தினைக்குறிக்கும். இம்முடிபிற்குஒருமுடிபில்லை . இதுவேஏனைய தத்துவசிந்தனையின்இறுதிமுடிவிடம்”. (தமிழும்தத்துவமும்ப. 305) என்கிறார் சோ.ந. கந்தசாமிஅவர்கள்.  சைவசித்த்தாந்த்தத்த்தின்சிறப்பு;பு: சிவபெருமானைப்பற்றியும். சிவனடிசேர்தற்குரியநெறியையும்குறிப்பதுசைவசித்தாந்தம்என்பர். இறைவனைஎளிதில் எய்துவதற்கு உரிய நெறி சைவசித்தாந்த நெறி ஒன்றே ஆகும். இவ்வுண்மையைத் திருமூலர்.

“கற்பனகற்றுக்கலைமன்னும்மெய்யோகம்
முற்பதஞானம்முறைமுறைநண்ணியே
சொற்பதம்மேவித்துரிசற்றுமேலான
தற்பரம்கண்டுளோர்சைவசித்தாந்தமே”
என்று திருமூலர் அருளிச் செய்திருப்பதிலிருந்து சைவ சித்தாந்தத்தின் சிறப்பினை உணரலாம்.

சைவசித்த்தாநத்த்முப்n;பொருள்உண்i;மை: சைவசித்தாந்தஅடிப்படையில் முப்பொருள்களைபதி, பசு, பாசம்என்பர். பதி-கடவுள், பசு-உயிர், பாசம்உயிரைப் பிணைத்துள்ளகட்டு. அதாவதுஆணவம், கன்மம், மாயைஎன்பன. இதனை,

“பலகலைஈகமவேதம்யாவையினுங்கருத்துப்

பதிபசுபாசந்தெரித்தல்” (சிவப்-3)

என்றநூற்பாவால்அறியாமல்சைவசமயத்தில்கடவுள்சிவம்என்றபெயரால் குறிப்பிடப்படுகிறது. தத்துவநிலையில்பதிஎன்றுஅழைக்கப்படுவதைச்சாத்திரங்கள் வழிஉணரலாம்.

“சிவன்எனும்நாமம்தனக்கேஉடைய

செம்மேனிஎம்மான”; (திருநாவுகக்ரசர் 1060)

என்றபாடலில்இறைவன்சிவன்என்றுஅழைக்கப்படுவதைஉணரலாம்.

இறைவனின்இயல்பு;பு: மறைகளைஅருளியஇறைவனின்இயல்பினை எளிமையாகக்காட்டலாம். இரவுநேரத்தில்சந்திரன்வருவதும்பகலில்சூரியன் தெரிவதும்இயற்கையாகும். ஆனால்பிறவிக்குருடருக்குஇருசுடர்களின்அழகினை உயர்த்துதல்கடினமானஒன்றாகும். என்றாலும்இருசுடர்ஒளிர்வதுஉண்மையே.

அதுபோலவேஅறியாமைநிறைந்தநெஞ்சினார்க்குஇறைவனைஉணர்த்தல் அரிதாகும். இதனை,

“காணாதான்காட்டுவான்தான்காணான்காணாதான்

கண்டானாம்தான்கண்டவாறு” – (குறள் 849) –என்றகுறட்பாவால்அறியலாம்.

இதனையே, “கன்னிகைஒருத்திசிற்றின்பம்வேம்பெனினும்

கைக்கொள்வள்பக்குவத்தில்

கணவன்அருள்பெறின்முனேசொன்னவாறு

என்? எனக்கருதிநகையாவள்”

என்றதாயுமானவரின்பாடலின்மூலம்இறைவனைஉணரும்பக்குவநிலையைநாம் அடையவேண்டும்என்பதுபெறப்படுகிறது. இறைஇயல்பினைப்பற்றித்திருவள்ளுவர்.

“அகரமுதலஎழுத்தெல்லாம்ஆதி

பகவன்முதற்றேஉலகு” (குறள் 1)

என்றுவிளக்குகிறார். உலகில்உள்ளஎழுத்துக்கள்உல்லாம்ஒலிவடிவாய்உள்ள ‘அ’ கரம்ஆகியமுதலினைஉடையனவாகும். அதுபோல்இந்தஉலகம்அனைத்தும் ஆதிபகவன்ஆகியமுதலினையுடையது. “அம்மைஅப்பரே, உலகுக்குஅம்மைஅப்பர் என்றுஅறிக” என்றுதிருக்களிற்றுப்படியார் (எண்.1) இதேகருத்தைஉணர்த்துகிறார்.

இறைவன்தன்நிலையில்சிவமாகநிற்கின்றான். இதனையே, திருவள்ளுவர்பகவன் என்கிறார். இறைவன்உயிர்களின்பொருட்டுஉயிர்க்குஉதவும்அருளாற்றலையும், பகவன்என்றதுஅருளைவிட்டுஎன்றும்பிரியாதுதன்கூறாகக்கொண்டுள்ள

இறைவனையும்குறிக்குமெனலாம்.

“போற்றிஅருளுகநின்ஆதியாம்பாதமலர்” – (திருவெம்பாவை) ஸ

“அகரஉயிர்போல்அறிவாகிஎங்கும்

நிகரில்இறைநிற்கும்நிறைந்தது” – (திருவருட்பயன்)

கடந்தும், உள்ளும்இருப்பதால்தான்இறைவனைக்கடவுள்என்றுகுறிப்பர்.

கடவுளின்சிறப்பியல்பினைஎண்குணத்தான்என்றுவிளக்குகிறார்வள்ளுவர்.

ஆதிபகவன்:;:;: “உலகம்ஒருமுதல்வனைஉடையது” பிறருக்குக்கட்டுப்படாது:

தான்விரும்பியசெயலைவிரும்பியவாறுசெய்யும்இயல்புடையவனாலடஉலகம் கட்டுப்பட்டுஇயங்கும்.

வாலறிவன் : இயற்கைஉணர்வுஉடைமை. வால்என்னும்சொல் தூய்மையைக்குறிக்கும். மலக்கலப்புஇல்லாதஅறிவு. தானேஅனைத்தையும் உணரும்அறிவுடையவன்.

மலர்மிசைஏகினான்:;: “தூயஉடம்பின்ஆதல”; உலகஉயிர்களைப ; போல

(மாயைகாரியங்களால்ஆனது) அல்லாதுமலக்கலப்பற்றுத்தூயஉடம்பையுடைய திருமேனியாகவிளங்குவது.

வேண்டு;டுதல்வேண்ட்டாமைஇலான்:;:;: (வரம்பில்இன்பம்உடைமை) துன்பத்திற்குக் காரணம்ஆசை, என்றகூற்றின்படிஎந்தப்பொருளையும்விரும்பாமை, துன்ப அனுபவம்இல்லாமையால்இன்பஅனுபவமும்இல்லைஎனஅறியலாம்.

“வேண்டாமைஅன்னவிழுச்செல்வம்” – குறள் : 363

இறைவன்இன்பத்தைஉடையவன். ஆனால்இன்பத்தைஅனுபவிப்பவன் அல்லன்.

இறைவன் : முற்றுணர்வுஉடைமை. எங்கும், எதிலும், எஞ்ஞான்றும்

தங்கியிருக்கும்இயல்பினன்.

பொறிவாயில்ஐந்து;துஅவித்த்தான் : “இயல்பாகவேபாசங்களின்நஙீ ;குதல்

உடைமை” உயிர் – ஐம்பொறிகளின்வாயிலாகஅவாவினைநாடுகிறது. ஆனால் இறைவன்இயல்பாவேபாசங்களின்நீங்கினவனாகஇருக்கிறார்.

தனக்கு; வமைஇல்ல்லாதான்:;:;: முடிவில்ஆற்றல்உடைமை, இறைவன்முடிவு இல்லாதஆற்றல்உடையவனாகஇருக்கிறான். உயிர்வேறு, இறைவேறுஎன்னும் சைவசித்தாந்தக்கொள்கையைத் “தனக்குவமைஇல்லாதான்” என்றதொடர் தெளிவாக்குகிறது.

அறஆழிஅந்த்தணன் : பேரருள ; உடைமை. அறங்கள ; எலல் hவறi; றயும ; தனக்குவடிவாகஉடையான்என்பதைக்குறிக்கும். அறம் - அருள் : அந்தணன் - இறைவன்கருணையேபேரருள்எனினும்ஒக்கும். இந்தக்கருணையைக்கொண்ட இறைவன்ஐந்தொழில்ஆற்றகிறான்சிவாகமத்தில்சிவபெருமானின்எண்குணங்கள் இவை, இவைஎன்றுஅருளிச்செய்ததற்குபொருந்துவனவாகத்திருக்குறளில்உள்ள முதல்ஒன்பதுகுறட்பாக்களும்இறைவனைக்குறித்துஅமைந்துள்ளனஎன்பது இங்குஎண்ணுதற்குரியது. ““Thiruvalluvar bases his ethics on the grand Truths Tripathartha, Pathi, Pasu, Pasam, Infact his creed is not godless creed like that of Jains of Buddhists. It this respect, there is a disparity between “Naladi” and this work””

என்றுபோப்பையர்அவர்கள்குறள்நெறி (Ethics of Kural) என்னும்ஆங்கிலநூலில் கூறியுள்ளகருத்துஆழ்ந்தசிந்தனைக்குரியது.

உயிர் : சைவசித்தாந்தம்உயிரைப்பற்றித்தெளிவாகவிளக்குகிறது. பொதுவாக, உயிர்என்பதுஒருசூன்யமென்றும், ஐந்துஇந்திரியங்களேஆன்மா என்றும்அந்தக்கரணங்களே “ஆன்மா” என்றும், - பலர்பல்வேறுகருத்துகளை வழங்குகின்றனர். எதுபிறப்புஇறப்புஉள்ளதோஅதுசீவன்எனவழங்கலாம்.

உயிர்என்பதுபசு. ஆன்மா, சீவன்என்றும், அவ்வுயிர்எண்ணற்றனஎன்பதும் தெளிவாகஉணரலாம். இதனை,

“பிறந்தநாள்மேலும்பிறக்கும்நாள்போலும்

துறந்தேர்துறப்போர்தொகை.” (திருவட்பயன் -11) என்றுஉமாபதிசிவம் அருளுகின்றார்.

உயிர் - இயல்பு;பு : உயிர்தனித்துநிற்கும்இயல்புடையதன்று. ஏதேனும்ஒரு பொருளைப்பற்றிநிற்பதேஉயிர்க்குஇயல்பாகும். இறைவனைஅன்றி, வேறு பொருள்களைப்பற்றிநிற்பதேஉயிர்க்குப்பொதுஇயல்பாகும். கருவி கரணங்களுடன்நின்றுஐந்தவத்தைப்படுவது. உயிர்க்குப்பொதுஇயல்புஆகும்.

அறிவித்தாலன்றிஅறியமாட்டாததும்உயிர்க்குப்பொதுஇயல்புஆகும். “தனக்கென அறிவிலாதான்@ தான்இவைஅறிந்துசாரான்” (சிவப்பிரகாசம் : 64) என்றுஉயிர்க்கு இறைவன்பலஉடல்களைவழங்குவதற்குரியகாரணமும்நவில்கிறது. மேலும்,

“ஆறிந்திடும்ஆன்மா, ஒன்றைஒன்றினால்அறிதலானும்

அறிந்தவைமறத்தலானும், அறிவிக்கஅறிதலாலும்,

அறிந்திடும்தன்மையும்தான்அறியாமையானும், தானே

அறிந்திடும்அறிவான்அன்றாம்அறிவிக்கஅறிவன்அன்றே”

(சிவஞானசித்தியார் : 233)

என்றபாடலின்மூலம்உயிரின்தன்மையும்புலப்படுவதைஉணரலாம். அந்த உயிர்கள்விஞ்ஞானகலர், பிரளயாகலர், சகலர்என்றுமூன்றுவகைப்படும். உயிர் ஆவணவமலமறைப்புக்குஉட்பட்டுஇருக்கும்நிலையைக்கொண்டுஇவ்வாறு

பகுக்கப்பட்டுள்ளன. இவ்வுண்மையினைத்திருவட்பயனி;ல்.

“திரிமலத்தார்ஒன்றுஅதனில்சென்றார்கள்அன்றி

ஒருமலத்தார்ஆயும்உளர்” (12) என்றுஉமாபதிசிவம்தெளிவுபடுத்துயுள்ளார்.

திருவள்ளுவர்உயிரின்இயல்பினை,

“பிறப்பொக்கும்எல்லாஉயிர்க்கும்சிறப்பொவ்வா

செய்தொழில்வேற்றுமையான்.” (972)

என்றுநவில்கின்றார்.

மேலும் இறைவன் ஒருவன், உயிர்கள் பலஎன்ற சைவ சித்தாந்தக் கொள்கையைத் திருவள்ளுவர் பலகுறட்பாக்களில் வலியுறுத்துகின்றார்.

“துறந்தார் பெருமை துணைக்கூறின் வையத்து

இறந்தாரை எண்ணிக்கொண் டற்று” (22) இதனையே,

“பிறந்தநாள் மேலும் பிறக்கும் நாள் போலும்

துறந்தோர் துறப்போர் தொகை” (திருவருட்பயன் : 11)

என்று உமாபதிசிவம் அவர்கள் அருளியுள்ளார். அதவாதுஆன்மாக்களுள் முத்தி அடைந்தவர்களின் எண்ணிக்கைஉயிர்கள் இதுவரை பிறந்து வாழ்ந்த நாட்கள் எத்தனையோ,அதற்குச் சமம் ஆகும். இன்னும் முத்தி அடைய இருக்கும்

உயிர்களின் எண்ணிக்கை, இனிப் பிறக்க இருக்கும் உயிர்களின்வாழ்நாட்கள் எத்தனையாக இருக்குமோ, அந்தத் தொகைக்குச்சமம் ஆகும். ஆகவே உயிர்களின் எண்ணிக்கை இத்தனை என்றுஅறுதியிட்டுச் சொல்ல முடியாது இதனை,

“பிறப்பொக்கும் எல்லா உயிர்க்கும் சிறப்பொவ்வா

செய்தொழில் வேற்றுமை யான்” (972)

என்ற குறட்பாவில் வரும் “எல்லா உயிர்க்கும்” என்பதுஅனைத்து உயிரையும்,

“நிலத்தியல்பான் நீர்திரிந் தற்றாகும் மாந்தர்க்

கினத்தியல்ப தாகும் அறிவு” (452)

என்ற குறட்பாவில் வரும் ‘மாந்தர்க்கு’ என்ற சொல்மனிதனையும் குறிக்கின்றதெனலாம். (அதாவது பசு, காளை,நாய், யானை போன்ற பயன்படுவனவை அடங்கும்) இறைவன்எல்லா உயிர்கட்கும் ஒரே தன்மையதான நுண்ணுடலைத் தந்து,பின்பு அந்தந்த உயிரின் விருப்பு வெறுப்புக்கேற்ற பருவுடலையும் இறைவனே தருவதால்தான் சைவசித்தாந்தம்இறைவனை அம்மையப்பராகக் கொள்கின்றது.

“நிலத்தியல்பான் நீர்திரிந் தற்றாகும் மாந்தர்க்

கினத்தியல்ப தாகும் அறிவு” (452)

என்பது போல், அருளில் இருந்து கொண்டு அருளின் உதவியால்அருளின் தன்மையை உயிர் பெறும். இஃதே உயிரின் உண்மைஇயல்பாகும்.

“பகுத்துண்டு பல்லுயி ரோம்புதல் நூலோர்

தொகுத்தவற்று ளெல்லாந் தலை” (322)

“தம்மின்தம் மக்கள் அறிவுடைமை மாநிலத்து

மன்னயிர்க் கெல்லாம் இனிது” (68)

என்ற குறட்பாக்களின் மூலம் உயிரின் உண்மை புலனாகிறது.மேலும், உடல் வேறு, உயிர் வேறு என்பது சைவ சித்தாந்தக்கொள்கையாகும். இதனை ஓட்டை விட்டு விட்டுப் பறந்துபோனதைப் போல உடம்போடு இருந்த உயிர் உடலைவிட்டுச் செல்லும் என்பதனை,

“குடம்பை தனித்தொழியப் புள்பறந் தற்றே

உடம்போ டுயிரிடை நட்பு” (338) என்ற குறட்பாவால்அறியலாம்.

இறைவனை உயிர் அடையவிடாது தடுக்கின்ற பாசத்தைப் பற்றிஇனிப் பார்ப்போம்.

தளை: இநத் உயிர் இறைவனையாடையாது தடை செய்வதுதளை – ஆகும். அவை ஆணவம், கன்மம், மாயை என்னும்மூவகைப் பாசங்களாகும். இதனை,

‘விளையாததொர் பரிசில்வரு பசுபாச வேதனை ஒண்

தளையாயின தவிரவ்வருள் தலைவனது சார்பாம்

களையார்தரு கதிராயிரம் உடைய அவனோடு

முளையாமதி தவழும்உயர் முதுகுன்றடை வோமே” – (சம்பந்தர்) என்ற பாடல் மூலம் அறியலாம். மும்மலங்களைதளை என்றும், பாசம் (கட்டுவது) எனவும் சான்றோர்வழங்குபவர்

ஆணவமலத்த்தில் இயல்பு;பு: உயிர்க்கு அறியாமையைச்செய்யும் பொருள் ஆணவம் எனப்படும். இதனை, “அறியாமைஆணவம்” (உண்மை விளக்கம் -22)

என்னும் இரண்டே சொற்களால் திருவதிகை மனவாசங்கடந்தார்கூறியுள்ளார்.

ஆணவமலம் என்றொரு பொருள் இல்லாமலிருந்தால்,உயிர்க்குப் பிறவித் துன்பமே ஏற்படாது. இதனை, “இருள்இன்றேல் துன்பு ஏன்?” (திருவட்பயன் : 27) என்ற

உமாபதி சிவம் அவர்களின் கூற்றால் அறியலாம். சிவஞானசுவாமிகள், கீழ்நோக்கிச் செலுத்தும் ஆற்றல் மோகம், மதம்,அராகம், கவலை, தாபம், வாட்டம், விசித்திரம்என ஏழுவகைகளில் செயல்படும் என்பர். அருள்நந்தி சிவம் தமது“இருபாஇருபஃதில்” மோகம், அஞர், மதம், நகை, விகற்பம்,கற்பம், குரோதம், கொலை எனஆணவமலத்தின் செயல்களைஎட்டாகக் குறப்பிட்டுள்ளார். ஆசிரியர் மெய்கண்டார் தமதுசிவஞான போதத்தின் முதல் நூற்பாவில், “ஓடுங்கிமலத்துளதாம்” எனவும்,நான்காம் நூற்பாலில் “சகசமலத்துணராது” எனவும் ஆணவ மலத்தின் இயல்பினைச்சுட்டிநனவு, கனவு, உறக்கம், பேருறக்கம், உயிர்ப்படக்கம் என்னும்ஐந்தவத்தைஉறுதற்கு ஏதுவாக இருப்பது ஆணவமலம் எனநூல்கள் விளக்குவதை உணரலாம்.


சைவசித்தாந்தம்கூறும்ஆணவமலஇயல்புகளைத்திருவள்ளுவர்தௌ;ளிதின்விளக்குகிறார்.

“இருள்சேர்இருவினையும்சேராஇறைவன்

பொருள்சேர்புகழ்புரிந்தார்மாட்டு” (குறள் 5)

என்றகுறட்பாவில் “இருள்சேர்இருவினை” – ஆணவமலம்பற்றோடுகூடிச் செய்யும்நல்வினைகளும்தீவினைகளும்என்பதாகும். இதனையேஉமாபதிசிவம் அவர்களும், “இருள்இன்றேல்துன்புஏன்?” (27) என்றுதிருவருட்பயனில் விளக்குகிறார். ஆணவமலம்பற்றின்காரணமாகஉயிர்க்குள்ளஅறியாமையை,

“அறிதோறுஅறியாமைகண்டற்று” (குறள் 1110) என்றதொடரில்வரும் ‘அறியாமை’

என்னும்சொல்உயிர்க்குள்ளஅறியாமையைக்குறிக்கும்எனலாம். ஆணவமலப்பற்று நீங்கப்பிறவித்துன்பம்நீங்கும்என்பதுசைவசித்தாந்தம்எனில்வள்ளுவரும், “இருள்

நஙீ ;கிஇன்பம்பயக்கும”; (352) என்கிறார். மேலும்எதைச்செய்தாலும், ஆணவமல மறைப்புக்குஉட்படாமல்செய்யவேண்டும்என்பதனை, “இருள்தீரஎண்ணிச்செயல”;

(675) என்றவள்ளுவர்வாய்மொழிஉணர்த்துவதைஉணரலாம். ஆணவமலத்தின் இயல்பினை “புல்லறிவாண்மை” என்றுகூறி,

“நில்லாதவற்றைநிலையினைஎன்றுணரும்

புல்லறிவாண்மைகடை” (331) என்றுவிளக்கமும்தருகிறார்பொய்யாமொழி.

திருக்கு;குறள-;-;-கனமம்:;:;: திருவள்ளுவர்வினைஉண்மையைப்பலகுறட்பாக்களில் சுட்டியுள்ளார்.

“இருள்சேர்இருவினையும்சேராஇறைவன்

பொருள்சேர்புகழ்புரிந்தார்மாட்டு” (குறள்: 5)

என்றகுறட்பாவில்இருவினைஎன்றுசுட்டுகிறார். வினைமூவகைப்படும். அவை ஆகாமியம், சஞ்சிதம், பிராரத்தம்எனப்படும். அவற்றுள்ஆகாமியம்என்பது, நாமாக விரும்பிச்செய்யும்வினைஎன்பதைத்திருவள்ளுவர்,

“அவாஎன்பஎல்லாஉயிர்க்கும்எஞ்ஞான்றும்

தவாஅப்பிறப்பீனும்வித்து” (குறள்: 361)

என்னும்குறட்பாவில்தெளிறுத்துகிறார். இதிலிருந்துஉயிரின்இச்சையேபிறப்பிற்க்கு காரணம்என்பதுபெறப்படும். மேலும்நாமாகவிரும்பிச்செய்யும்வினைஎன்பதும் உணரமுடிகிறது. இன்னும், “அவாஇல்லார்க்குஇல்லாகும்துன்பம்” (368) என்ற கருத்தும்இங்குஎண்ணத்தக்கது. மேலும்ஆகாமியத்தைஉயிர்களின்விருப்பத்தால் வருகின்றவினையென்றுகூறலாம்.

மாயாமலதத்த்தின ; இயலபு;பு;பு: மாயைஎனறு; ம ; உளள்து. அஃதுஉருவம ; அறற்து. மாயைஒரேபொருளாகஉள்ளது. உலகம்உண்டாவதற்குஅதுவேவித்தாக உள்ளது. மாயைசடம். அஃதுஎங்கும்வியாபித்துஉள்ளது. இறைவனுக்குப் பரிக்கிரகசத்தியாகஉள்ளது. உயிர்களுக்கானஉடலாகவும், அகக் கருவியாகவும், உலகமாகவும், போகப்பொருள்களாகவும்விரியும்தன்மைஉடையதாகஉள்ளது.

ஆணவமலத்தோடுகூடியுள்ளஉயிர்க்குமாயாகாரியங்களோடுகூடும்போதுவிபரீத உணர்வுஏற்படுவதால்மலமாகநின்றுமயக்கம்தருவதாகவும்உள்ளது. பரிக்கிரக சத்திஎன்பதுஇறைவனின் “வைப்புசத்தி” ஆகும். சிவஞானசத்தியாரில்மாயையின் இயல்பினை,

“நித்தமாய், அருவாய், ஏகநிலையதாய், உலகத்திற்கஓர்

வித்துமாய், அசித்தாய், எங்கும்வியாப்பியாய், விமலனுக்குஓர்

சத்தியாய்ப்புவனபோகம்தனகரணமும்உயிர்க்காய்,

வைத்ததோர்மலமாய்மாயைமயக்கமும்செய்யும்அன்றே” (143)

என்றுஅருணந்திசிவம்அருளியுள்ளார். மும்மலங்களைப்பற்றிச்சிந்தித்துப்பார்ப்பின் மறுபிறப்பின்உண்மையைஉணர முடிகிறது. வள்ளுவரும்எதனையும்

வேண்டாமையேபிறவாமைக்குவழிஎன்கிறார். (362, 363), இறைவனைவணங்க, உயிரைப்பற்றியுள்ளஆணவம், கன்மம், மாயைஇம்மூன்றுமழிந்துஇறைவனடியை உயிர்சேரும், உயிருக்குமுக்திகிட்டும்.


முடிவுரை : இந்தஉலகைப்படைத்தஇறைவன்உயிர்களைஉலக இன்பங்களைத்துய்க்கஅருளினான். இந்தஉயிர்கள்ஆணவம், கன்மம், மாயை ஆகியமும்மலங்களில்உழன்றுஉண்மைஅறியாதுஇறைநோக்கிப்பயணம்செய்ய மறந்தது. அந்நிலையில்இறையருள்கிட்டஇறைவனுடையஅருளால்சரியை, கிரியை, யோகம், ஞானம்ஆகியவழிகளில்உயிர்இறைவனைஅடையவழிபாட்டில் (உடலோடுகூடியசட்டையின்மூலம்) ஈடுபட்டது. மறுபிறப்புஉண்மையை உணர்ந்தது. தளைகளைநீக்கிவிட்டு, மும்மலங்களைவிலக்கிஅழியாப்பேரருள் நிறைஇறைதங்கியவீடுபேற்றைப்பெறமுனைந்தது. முத்திபெற்றது. இறையருளால்இறையுண்மையைஉணரஇவ்வுலகிலேயேஅழியாப்பேரின்பவீட்டைப் பெறஇயலும்என்பதுமறக்கஇயலா உண்மையெனலாம்.